Πάντα κάθομαι εκεί έξω. Την κοιτώ από μια απόσταση και εκείνη είναι σαν να με αφήνει να ακουμπήσω το κεφάλι μου στη φούστα της. Δεν μπαίνω μέσα παρά σχεδόν σπάνια. Και αν μπω, είναι όταν υπάρχει μόνο το φως των κεριών της.
Ήσυχη, γαλήνια και φιλόξενη.
Δεν ξέρω αν πια έχει μείνει κάποιο πάθος πίστης μέσα μου. Όπως έπαψα να πιστεύω στον έρωτα. Μόνο το πάθος της κατάκτησης αφήνει μια εφήμερη αυταπάτη κατάκτησης. Μετά τίποτα. Ούτε γεύση, ούτε άρωμα θυμάμαι από σάρκες. Ούτε καν λέξεις που ειπώθηκαν ιεροτελεστικα στην πράξη.
Έτσι, κάθομαι στη φούστα της μικρής εκκλησίας της περιοχής και ηρεμώ.
Μπορεί εκεί να νιώθω λιγότερη ορφανή. Ποιο κερί άραγε, που θα ανάψω, μπορεί να ανεβάσει την οποιαδήποτε προσευχή μου;. Μπορει;
Μόνο κάθομαι σιωπηλή και την κοιτώ πίνοντας καφέ στο χέρι. Και μου αρκεί η γαλήνη που μου δίνει όσο εφήμερη είναι.
Άλλωστε δεν της ανήκω.
Και αυτή η ισότιμη σχέση να την ανακουφίζει και εκείνη.
Γαλήνη εγώ. Γαλήνη και εκείνη. Μια βαθιά σχέση φιλίας και εκτίμησης.
[Η Εκκλησία]
© Στ. Θ.
