Σαν το νερό που τρέχει μέσα στις ρωγμές του φλοιού ενός νεκρού δέντρου...
Και χάνεται από το κουφάρι του μέσα στη γη σε ρίζες που δεν υπάρχουν...
Αλλά τρέχει μέχρι την άβυσσό σου,
για να βγει σε μέρη που θα στάξει σαν στάλα  βροχής σε ωκεανούς σιωπής.
Και τα κύματα να χαϊδεύουν με τις γλώσσες τους αυτή τη στάλα που πέφτει χωρίς να το ορίζει.
Να γίνει η σκληρή αλμύρα του κορμιού τους
γλυκιά και τρυφερή,
όπως  χρωματίζει ένα δειλινό
την καρδιά μας
στο αιώνιο βλέμμα ενός έρωτα που δεν ορίζεται στη μοίρα.

© Στ. Θ.