Για μένα. Για σένα.

Κάποτε έγραφα πολλά. Ελεύθερη γραφή σαν ελεύθερη πτώση από ψηλά.
Η έκφραση στο γραπτό λόγο μου έδινε ύπαρξη, τη φωνή εκεί που το στόμα μου ήταν κλειδωμένο σαν μια φυλακή.
Λέξεις που δεν ξεστόμιζα, τις έγραφα. Σκέψεις που τολμούσα να εκφράσω τις έγραφα.
Πάθη που με τιμώρησαν σε καταδίκη τις σκάλιζα πάνω σε χαρτί που τσαλάκωνα, όπως τσαλακωμένη περηφάνεια είχα.
Δεν ήξερα όμως ότι όλα αυτά καταλήγουν κάπου, γιατί τέχνη δεν ποιώ, ούτε ήθος καλλιεργώ σε άγνωστους αποδέκτες.
Οι λόγοι που γράφω ποίημα είναι για να δοκιμάσω πόση κραυγή αντέχω στην καρδιά μου.
Η καρδιά που δεν έχει λέξεις να πει.
Η καρδιά που σωπαίνει.

Για μένα. Για σένα.

[Δεν έχω !]

Δεν μπορώ να σώσω τίποτα και κανέναν. Κανένα έρωτα ή ιδανικό.
Όλα χώμα, βροχή, πίσσα και λερωμένο ήθος.
Καμία πατρίδα. Καμία πατρίδα μέσα μου.
Σε κοιτώ στα μάτια και βλέπω βράχια σε μανιασμένα κύματα.
Δεν έχω ύμνους για καμία θεότητα και καμία υπεραξία.
Ούτε καν ο θάνατος εχει σημασία
Πόσο μάλλον ο έρωτας.
Άρα, όλα γνωστά.
Δεν έχω ερωτήσεις να σου κάνω. Δεν έχω καμία και για μένα.

[Δεν έχω !]