Ζωντας σε πολεις σκιες,
εκει που πεφτει ο δακρυσμενος λογος ενος αγνωστου Θεου.
Γιατι ειμαστε εμείς Σκιες που ανταμωνουμε κορμια
αλλα οχι αγαπες.
Και η αληθεια παντα να στεκει μακρια  μας.
Ενα τελειο πλασμα η μοιρα μας.

 [Κούραση]

Χλωμό το  αίμα μου,
δύσκολα να αναπνεύσει
στην ανάπαυλα μιας μόνο στιγμής
χωρίς το άρωμα, χωρίς τη φρεσκάδα
ενός φιλιού αιώνιου.

Σέρνεται η κούραση μέσα μου,
με σκέψεις που δεν θέλουν να βγουν.
Κύτταρα χρόνων, μιλούν στην ψυχή μου
ψιθυρίζουν σαν  να ‘ναι ιερό μυστικό….
                                       
                                         Συνέχισε!!


©Σταματίνα Θεοδοσίου