Συναντήθηκαν
τα μάτια, τα χείλη
οι λεπίδες.
Συναντήθηκαν
χωρίς λόγια
με αγγίγματα σε ήλιο
σε βροχή, σε κύμα.
σε καταιγίδες.
Της είπε
όμορφα λόγια, φιλώντας τη στο λαιμό.
Του χαμογέλασε στο ρεφρέν.
Ωραία μουσική ακούω από σένα.....

[Ελεύθερη Πτώση]

 [Στο Γάτο μου που έκανε κλωστές κάτι γράμματά μου].

Έχω καιρό να βγάλω ένα στίχο χωρίς να είναι κάτι γελοίο, όταν το διαβάζω ξανά.

Έτσι, αφέθηκα στο πληκτρολόγιο να χτυπιέμαι αμήχανα πάνω σε μια κενή σελίδα word. Όταν πάω να το κλείσω το κείμενο με ρωτάει το σύστημα "Αποθήκευση;" Τι να αποθηκεύσω. Πεινάω τις λέξεις, την έμπνευση, τη σιωπηρή στιγμή. Τι να αποθηκεύσω άραγε. Όλα αποθηκευμένα μέσα μου. Και το ειδικό βάρος των αναμνήσεων μεγαλώνει. Μεγαλώνουν όμως και οι λυπημένες μνήμες. Όχι οι ευτυχισμένες που έζησα. Μάλλον, είναι πιο εύκολη η λύπη να καταχωρηθεί. Μουτζούρες βλέπω. Μόνο!

Έγραφα πολλά σε όποιον αγαπούσα. Στον πατέρα μου το ναυτικό, στη μάνα μου όταν δεν μου μιλούσε γιατι την είχα πικράνει, στον αδερφό μου όταν πλέον οι φωνές κυριαρχούσαν της κατανοήσης, στον έρωτα.... στις φίλες μου, ακόμα και στο σκύλο μου έγραφα! Στο γάτο μου τον κεραμιδόγατο μόνο Δεν έγραφα. Του άρεσε να δαγκώνει τα γράμματα, να τα ξελύνει απο τη μορφή τους και να τα κάνει κορδονάκια!! Ασόβαρο πλάσμα!

Τι να γράψω λοιπόν. Μουτζούρες ;

Έτσι γράφω χωρίς υποσχέσεις και δεσμεύσεις σύνταξης κειμένου σε ένα άγνωστο παραλήπτη. Όχι σε κοινό αναγνωστικό. Αυτό είναι ιερή υποχρέωση να το αφήνω σε αληθινούς μυθοπλάστες. Ή σε εκείνους που γνωρίζουν πολλές όμορφες λέξεις και ζωγραφίζουν υπέροχα τοπία Ανθρώπων μέσα σε Ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος.

Δεν έχω αρχή, μέση και τέλος. Δεν έχω καν την αντοχή να ξεκινήσω, πόσο μάλλον να φτάσω στον επίλογο.

Και όμως, παραδόξως, ο επίλογος πάντα με προφταίνει.

Ο γάτος μου λοιπόν έκανε τις λέξεις μου κλωστές και έπαιζε με τις μουτζούρες που αυτές άφηναν στην απομορφοποίησή τους.

Κάτι ήξερε καλύτερα!