Κάποιες φορές, όνειρο είναι,
βλέπω ένα δάσος πυκνό με δέντρα από φύκια
Τεράστια ψηλά φύκια.
Ίσως είμαι στο βυθό μου, ένα απόκοσμο πλάσμα
Το ονειρεύομαι πολλές φορές και ομολογώ δεν είναι εφιάλτης.
Κοιτώ τη σκεπή του βυθού και βλέπω μια σελήνη να λάμπει
Την ικετεύω να με σηκώσει στα χέρια της
Τη δοξάζω λατρευτικά
και εκείνη δυναμώνει και με γεμίζει φως στο σκοτάδι μου.
Μα είμαι εκεί μέσα στα τεράστια δέντρα απο φύκια
Τόση ησυχία....
Τόση μοναξιά...
Τόση μαγεία!
Απόκοσμο πλάσμα μοιάζω λέω
Και ιδρώνω από πυρετό.
Πάρε με σελήνη μου και κάνε με ένα κυκλάμινο
Πάρε με από το βυθό, κάνε με μια ανάσα ανέμου.
Και εκείνη, λάμπει τόσο πολύ και με ζεσταίνει
Γίνομαι βρέφος μέσα σε ένα κουκούλι
Δεν πονάω. Δεν νοιώθω κάτι επάνω στη σάρκα μου.
Υπάρχω ή με γεννάς ξανά;
και εκείνη .....
πέπλο η νύχτα την ντύνει νύφη.

Άβυσσος.

Μια μέρα ξύπνησα σε αυτή τη Γη..... και έγινα πολλά αλλά και ένα τίποτα.
Το τελευταίο είναι το πιο σπουδαίο επίτευγμά μου.
Μια μέρα ξύπνησα ελεύθερη.

Τι ωραία μουχλιασμένη μέρα σήμερα.
 Γεμάτη φύκια και πενικιλίνη , σαν βρεγμένη γαλέτα το χώμα .
Και το μπετό επισης σαν νεκροταφείο.
Η άσφαλτος δε .... σαν ψόφια διαδρομη.

Μουχλιασμένη μέρα.