Σήμερα, λέω να γράψω για το καρφί πάνω στο φρεσκοβαμμένο τοίχο.

Εκείνο που δεν ξεσφηνώθηκε απο τον τοίχο.

Κάπου υπάρχει νομίζω μια σταγόνα, από το δάχτυλό μου, ακόμα ξεραμένη.

Τι ανάμνηση εκείνος ο άδοξος πόνος....

ούτε ο έρωτας δεν με κάρφωσε έτσι πάνω στο σεντόνι.

Εκείνο λοιπόν το μικρό καρφάκι έμεινε χωρίς τίποτα κρεμασμένο επάνω του,

μάλλον το αίμα μου φταίει.

Ήθελα να δω πόσο κρατά ο πόνος εκεί πάνω στον άδειο τοίχο.

Πάντα το πλησίαζαν ωστόσο οι σκιές ....

το προσκυνούσαν σαν ένα βωμό θυσίας.

Είναι περίεργο πως ένα καρφάκι να μένει έτσι, χωρίς ουσία,

πάνω στον φρεσκοβαμμένο μου τοίχο.

ή μήπως το αίμα μου το ξεραμμένο έγινε στις σκιές ιερό;

[το καρφάκι στον τοίχο]